Γιάννης Ντεγιάννης ο Δικαστής της Χούντας

Ο Γιάννης Ντεγιάννης (1914 - 28 Μαΐου 2006) ήταν Έλληνας ανώτατος δικαστικός, βουλευτής και λογοτέχνης. Στη δίκη των πρωταιτίων της Xoύντας των Συνταγματαρχών ήταν ο πρόεδρος του δικαστηρίου.

Γεννήθηκε το 1914 στους Στρόπωνες Εύβοιας και σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Το 1949 μπήκε στο δικαστικό σώμα. Ήταν πρόεδρος του Πενταμελούς Εφετείου που δίκασε (Ιούλιος του 1975) και καταδίκασε σε θάνατο τους πρωταίτιους της Απριλιανής δικτατορίας (Γεώργιος Παπαδόπουλος, Στυλιανός Παττακός,Νικόλαος Μακαρέζος κ.ά.), η ποινή των οποίων μετατράπηκε τελικά σε ισόβια από τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ο Ντεγιάννης παρέμεινε στο δικαστικό σώμα μέχρι το 1981, οπότε συνταξιοδοτήθηκε με το βαθμό του αρεοπαγίτη.

Εκλέχτηκε βουλευτής Επικρατείας το 1981 και βουλευτής Θεσσαλονίκης το 1984 με το ΠΑΣΟΚ.

Εκλέχτηκε επίτιμος πρόεδρος του Ιδρύματος Κοινωνικών και Ιστορικών Μελετών «Σταύρος Καλλέργης» και διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Ευβοϊκών Μελετών, μέλος της Αρχαιολογικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος Γεωργίου Παπανδρέου. Το 1996 τιμήθηκε με το παράσημο του Τάγματος Εθνικής Τιμής.

Εξέδωσε τέσσερις ποιητικές συλλογές: «Κλεψύδρα» (1961), «Απόγευμα» (1963), «Επιστροφή» (1978), «Προλεγόμενα κάθε μελλοντικής ευτυχίας» (1981) και το βιβλίο «Η Δίκη» (1991).

Πέθανε σε ηλικία 92 ετών και ετάφη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Πηγή: βικιπαιδεία

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΣΤΕΦΑΝΟΥ Ν. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ

Ο Στέφανος Πνευματικός δημότης του Δήμου Χαλκιδέων, γεννήθηκε στις 28 Ιουνίου 1957 στον Πειραιά. Πατέρας του ήταν ο Νίκος Πνευματικός από τις Στρόπωνες Εύβοιας, μαθηματικός με σημαντικό συγγραφικό έργο και προσφορά στην Παιδεία. Σπούδασε φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από όπου αποφοίτησε το 1979 και με υποτροφία της Γαλλικής Κυβέρνησης πραγματοποίησε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο Βουργουνδίας όπου αναγορεύτηκε διδάκτορας το 1982. Για την ερευνητική του συμβολή στη Μη Γραμμική Φυσική Συμπυκνωμένης Ύλης του απονέμεται το 1984 ο ανώτατος διδακτορικός τίτλος Φυσικών Επιστημών της Γαλλίας.

Το Εθνικό Ερευνητικό Κέντρο του Los Alamos Αμερικής τον προσκαλεί αμέσως ως τακτικό μέλος και εκεί συνεχίζει τις έρευνες του στα μη γραμμικά φαινόμενα αναπτύσσοντας με επιτυχία μεθόδους Υπολογιστικής Φυσικής στηριγμένες στη χρήση Ηλεκτρονικών Υπολογιστών. Οι εργασίες του δημοσιεύονται στα εγκυρότερα επιστημονικά περιοδικά, ενώ Διεθνή Ερευνητικά Κέντρα και Πανεπιστήμια τον προσκαλούν να δώσει διαλέξεις πάνω στα ερευνητικά του αποτελέσματα: Παρίσι, Τουλούζη, Λωζάνη, Εδιμβούργο, Χάγη, Grenoble, Nice, Cargese, Washington, Los Angeles, Iowa, Dijon,Lyngby, Κοπεγχάγη, Μόσχα, Κρήτη, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Ορλεάνη, Κίεβο, Τασκένδη,…Το παγκόσμιας εγκυρότητας επιστημονικό περιοδικό “Nature” γράφει: “ Από τις εργασίες του Στέφανου Πνευματικού αναδύεται ακτίδα ελπίδας για την ερμηνεία των προκλητικά ανεξήγητων φαινομένων αλληλεπίδρασης των μακρομορίων με το υδάτινο περιβάλλον τους…”(Nature, Vol. 33221, April 1988).

Στην Ελλάδα επιστρέφει και εκπληρώνει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Συνεργάζεται ερευνητικά με το νεοσύστατο Ερευνητικό Κέντρο Κρήτης και αναλαμβάνει ως διευθυντής του Τομέα Υπολογιστικής Φυσικής του οποίου υπήρξε βασικός δημιουργός. Διοργανώνει σημαντικά διεθνή επιστημονικά συνέδρια στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στην Αμερική, στη Σοβιετική Ένωση και συντονίζει διεθνή ερευνητικά προγράμματα συνεργασίας ανάμεσα σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στην Ελλάδα (Μη Γραμμικά Φαινόμενα), τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ελλάδα (Δομικές και Δυναμικές Ιδιότητες των Μη Γραμμικών και Τυχαίων Συστημάτων), τη Σοβιετική Ένωση και την Ελλάδα (Φαινόμενα μεταφοράς στη Μη Γραμμική Φυσική Συμπυκνωμένης Ύλης).

Στο Πανεπιστήμιο Κρήτης διδάσκει προχωρημένα μαθήματα Φυσικής και δίνει σειρές μεταπτυχιακών μαθημάτων στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Επιδίωξη του είναι να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ώστε οι Έλληνες φοιτητές να μπορούν να εκπαιδευτούν σε υψηλό επίπεδο στη χρήση Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και να αντιμετωπίσουν τα δύσκολα προβλήματα των Μη Γραμμικών Εξισώσεων της Μαθηματικής Φυσικής. Δημιουργεί και καθιερώνει το ετήσιο θερινό μεταπτυχιακό Σχολείο Μαθηματικών και Φυσικής της Σάμου, από τα μαθήματα του οποίου σχηματίστηκε η σειρά επιστημονικών μονογραφιών με την ονομασία “ Τάξη και Χάος”. Πλήθος φοιτητών από όλα τα Ελληνικά Πανεπιστήμια έρχονται να παρακολουθήσουν τα μαθήματα, ενώ λίγο αργότερα το Σχολείο της Σάμου αποκτά Πανευρωπαϊκή διάσταση με την προσέλευση φοιτητών από Γαλλία, Ρωσία, Αγγλία, Ολλανδία, Ισπανία, Βέλγιο Ουκρανία, Γεωργία, …Το Δημοτικό Συμβούλιο της Σάμου θα εκδώσει ψήφισμα: “…Προσέφερε την επιστημονική του πείρα σε μεταπτυχιακούς φοιτητές μεταλαμπα-δεύοντας σε αυτούς τις θετικές επιστημονικές γνώσεις του…Κατέστησε την πόλη μας πνευματικό κέντρο Μαθηματικής φυσικής Σκέψης διεθνώς αναγνωρισμένο. Τον Αύγουστο του 1990 ολοκληρώνει τα μαθήματα του Σχολείου της Σάμου με τη διδασκαλία του πάνω στη θεωρία των “Μοναχικών Κυμάτων” και αμέσως πηγαίνει στην Τασκένδη ως βασικός οργανωτής του Παγκόσμιου Συνεδρίου Μη Γραμμικής Φυσικής. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα έχει ήδη καθορίσει το περιεχόμενο της επόμενης σειράς προχωρημένων μεταπτυχιακών μαθημάτων Φυσικής που θα παρα-κολουθήσουν Έλληνες και ξένοι φοιτητές από την Ευρώπη, τη Σοβιετική Ένωση και την Αμερική.

Το βράδυ της 27^ης Νοεμβρίου1990, στο Κέντρο Υπολογιστικής Φυσικής Κρήτης, αυτό που δημιούργησε ο Στέφανος, άρχισε τη διδασκαλία μαζί με το συνάδελφο του Βασίλη Ξανθόπουλο, προσφέροντας την επιστημονική γνώση σε όσους ήθελαν να την αποκτήσουν. Σε αυτό το χώρο, τη στιγμή της προσφοράς της γνώσης, ήρθε και τον συνάντησε ο θάνατος. Τα λόγια του Πρύτανη του Πανεπιστημίου Κρήτης Γ. Γραμματικάκη δίνουν το στίγμα της απώλειας:

“ Η ολιγότερο ίσως οδυνηρή θεώρηση του θανάτου είναι ότι αποτελεί το όριο πέραν του οποίου αναδεικνύεται η πραγματική αξία εκείνων που χάθηκαν. Για το Στέφανο και το Βασίλη, τους ερευνητές, τους δασκάλους και τους ανθρώπους τούτο ισχύει με αδιάψευστη βαρύτητα. Στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και στο Ερευνητικό Κέντρο δεν κυκλοφορεί απλώς ο ίσκιος τους, αλλά είναι φορές που αισθανόμαστε την παρουσία τους το ίδιο όπως τότε, έτοιμους για τα σπουδαία της Επιστήμης και της Παιδείας. Καθώς μάλιστα ο τόπος αυτός την Παιδεία – και εννοώ την πραγματική Παιδεία, όχι τα ψευδεπίγραφά της – έχει όσο ποτέ ανάγκη, οι ίσκιοι του Βασίλη και του Στέφανου αίρονται πάνω από το Πανεπιστήμιο Κρήτης και συνιστούν, η ζωή και ο θάνατος τους, σύμβολα αξεπέραστα του Έθνους. ‘Όταν λοιπόν κάποτε το Έθνος ανακαλύψει ότι αυτή την εποχή του κονιορτού έζησαν άνθρωποι παρόμοιας ποιότητας και οράματος, θα σταθεί γονυκλινές – όπως έπραξε και για άλλους του παρελθόντος. Όμως εδώ ο θάνατος που επισυμβαίνει την ώρα εθελουσίου μαθήματος και από φοιτητή που είχε πολλαπλά ευεργετηθεί, αποκτά διαστάσεις που μέσα από την υπερβατική τους τραγικότητα αφοπλίζουν το νου. Την ώρα εκείνη δολοφονείται η Ελλάδα – όχι η Ελλάδα του συρμού και της επιφάνειας αλλά η παράλληλη Ελλάδα, η μόνη Ελλάδα….”

Πηγή: www.estiagnosis.gr

Φαράγγι Στροπώνων- Χιλιαδού

http://www.youtube.com/watch?v=87-c3C25Z-w&feature=player_embedded#!

Φαράγγι Στροπώνων- Χιλιαδού

ΒΑΘΜΟΣ ΔΥΣΚΟΛΙΑΣ: 1 ΩΡΕΣ ΠΟΡΕΙΑΣ: 4 (8 km)

Από την πλατεία Στροπώνων παίρνουμε το δρόμο αριστερά από την εκκλησία. Πίσω από την εκκλησία ακολουθούμε τον αριστερό δρόμο, ο οποίος είναι κατηφορικός και με κατεύθυνση Β.Α. διασχίζουμε το χωριό 15 λεπτά περίπου, έως ότου φθάσουμε σε μικρή τσιμεντένια γέφυρα. Περνούμε τη γέφυρα και 100 μέτρα μετά μπαίνουμε στην κοίτη του ποταμού. Από το σημείο αυτό και μετά ακολουθούμε συνεχώς την κοίτη, μιάς και δεν υπάρχει συγκεκριμένο μονοπάτι.

Το ποτάμι θα χρειαστεί να το περνάμε συνεχώς, από τη μια όχθη του στην άλλη, ψάχνοντας για βατά σημεία. Μετά από πορεία 2 ½ περίπου ωρών θα συναντήσουμε στην αριστερή όχθη, κτήματα με κηπευτικά. Στο σημείο αυτό βγαίνουμε από την κοίτη και αφού περάσουμε την τσιμεντένια νέα γέφυρα, ακολουθούμε τον αγροτικό δρόμο ( δεξιά κοίτη του ποταμού), ο οποίος μετά από πορεία 3 περίπου χιλιομέτρων οδηγεί στην παραλία της Χιλιαδούς. Εκεί μπορούμε να κάνουμε το μπάνιο μας. Για αν αποφύγουμε την συνεχή πορεία στον αγροτικό χωμάτινο δρόμο, μπορούμε, όταν συναντήσουμε τη διασταύρωση που οδηγεί προς Κούτρουλα – Μετόχι να αφήσουμε το δρόμο και να ξαναμπούμε στο ποτάμι. Στην έξοδο του ποταμού θα συναντήσουμε κατασκηνώσεις παραθεριστών. Η πορεία από εδώ και πέρα είναι ομαλή και γίνεται κάτω από τη σκιά αιωνόβιων πλατάνων. Μετά από μισή ώρα πορεία θα βγούμε στην παραλία.

πηγή: www.infocenterevia.gr

Ιερή Μόνη Παναγίας Χιλιαδούς

Στα Β.Α. του χωριού Στρόπωνες, σε ένα φυσικό πλάτωμα του κατερχόμενου προς την θάλασσα βουνού, σώζεται σε καλή κατάσταση, το Καθολικό της διαλυμένης Ιεράς Μονής Κοιμήσεως της Θεοτόκου Χιλιαδούς. Ξεκινώντας κανείς από το χωριό Στρόπωνες, αφού περάσει από το μικρό χωριό Λάμαρη και τον χείμαρρο, ο οποίος είναι πιο κάτω, φθάνει εύκολα στον χώρο, όπου η διαλυμένη Μονή Χιλιαδού. Από τα κελιά σώζονται μερικά ερείπια στα νότια του Καθολικού της Μονής. Στα ανατολικά του Καθολικού της Μονής και σε μικρή απόσταση από την κόγχη του Ιερού μια μεγάλη βελανιδιά σκιάζει το χώρο. Η θέση της Μονής Χιλιαδούς είναι στο πιο ωραίο μέρος της μεγάλης κοιλάδας των Στροπώνων, η οποία κατέρχεται από την Δίρφη και καταλήγει στη θάλασσα του Αιγαίου. Η Μονή Χιλιαδού είναι παλαιότατη. Οι πληροφορίες όμως οι οποίες υπάρχουν, για να συγκροτηθεί η ιστορία της, είναι λιγοστές και χρονολογούνται από το 1800 και ύστερα. Όμως «οι μαρτυρίες της παράδοσης, όταν διασταυρωθούν με τα αρχαιολογικά δεδομένα, μπορούν να οδηγήσουν συχνά σε σίγουρα αποτελέσματα». Η παράδοση θέλει η Μονή της Παναγίας στα Έρια και η Μονή Χιλιαδού να είναι του ίδιου κτήτορα. Αν, λοιπόν, είναι έτσι, τότε και τα δύο Καθολικά είναι κτίσματα του Β΄ μισού του 12ου αι. μ.Χ. Ειδικότερα, για το Καθολικό της Μονής Χιλιαδούς συνηγορούν τα πιο κάτω στοιχεία: Είναι κτίσμα ογκώδες (εξωτερικά) με φρουριακό χαρακτήρα. Στη δυτική πλευρά του Καθολικού σώζεται η καταχύστρα, επάνω ακριβώς από την είσοδο. Η κατά μήκος κάμαρα του Καθολικού είναι υπερυψωμένη καθ' όλο το πλάτος του, και η βόρεια και νότια πλευρά στηρίζονται με αντερίδες, οι οποίες φθάνουν μέχρι τη στέγη. Αυτή η υπερύψωση της στέγης δείχνει από μακριά, ως ένας σταυρεπίστεγος ναός. Η στέγη καλύπτεται με λίθινες πλάκες και με κεραμίδια. Εσωτερικά το Καθολικό είναι τρίκλιτο. Τέσσερις πεσσοί στηρίζουν τις καμάρες της στέγης και χωρίζουν, συγχρόνως, τα κλίτη του Καθολικού. Στο κέντρο του σταυρού της κάτοψης υπάρχει ομφάλιο από λίθινες πλάκες, όπως και το όλο δάπεδο του ναού. Στη βόρεια πλευρά του Καθολικού φαίνεται το πλινθοπερίκλειστο σύστημα, με δύο σειρές πλίνθων ανάμεσα στους δρόμους. Στην ανατολική πλευρά του Καθολικού διαγράφονται οι τρεις ημικυκλικές κόγχες του. Όλα αυτά τα στοιχεία μας οδηγούν στους ίδιους χρόνους, στους οποίους η παράδοση τοποθετεί το Καθολικό της Μονής της Χιλιαδούς. Σιωπή καλύπτει τα χρόνια της Φραγκοκρατίας (1204-1470) και της Τουρκοκρατίας (1471-1830) στην Εύβοια όσον αφορά τη Μονή Χιλιαδού. Πληροφορίες αρχίζουν να υπάρχουν από τον 19ον αι. μ.Χ. και εξής. Στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Ανω Βάθειας σώζεται ο Κώδικας της Μονής Χιλιαδούς, ο οποίος χρονολογείται το έτος 1800. Στις σελίδες 10-11 του Κώδικα περιέχεται το Μοναχολόγιο της Μονής Χιλιαδούς, στο οποίο καταγράφονται οι Μοναχοί (ονοματεπώνυμο, ηλικία, χρόνος εισόδου στη Μονή, καθήκοντα). Μεταξύ των Μοναχών είναι και ο Γεράσιμος Κωνσταντίνου, ετών 37, Ηγούμενος της Μονής Χιλιαδούς. Τούτον ο Κωνστ. Γουναρόπουλος κατατάσσει στους αγωνιστές της Επαναστάσεως του 1821, από την Εύβοια. Κατά τη διάρκεια της Επαναστάσεως του 1821 η Μονή χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο και σταθμός ανεφοδιασμού για τους αγωνιστές. Το έτος 1833, με έγγραφο της Ιεράς Συνόδου Χιλιαδού, κρίθηκε διατηρητέα, και κατατάχθηκε στις Μονές εκείνες, οι οποίες θα πλήρωναν τακτό φόρο. Στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, Μοναστηριακά Ευβοίας, υπάρχει ο φάκελος 526, ο οποίος περιλαμβάνει εκατόν εννέα έγγραφα της Μονής Χιλιαδούς, τα οποία αναφέρονται στα έτη 1835-1842. Το έτος 1835, επειδή τα εισοδήματα της Μονής Χιλιαδούς δεν ήσαν αρκετά για τη διατροφή «των εν τη Μονή», απευθύνει η Μονή Χιλιαδού έγγραφο - αναφορά στη Νομαρχία Ευβοίας (Νομάρχης ο Γεώργιος Ανάν) και παρακαλεί να της δοθούν τα κτήματα του διαλυθέντος Κουτουρλομετοχίου, με την υπόσχεση να πληρώνει «τους ωρισμένους φόρους». Το έτος 1837 πήγε στη Μονή Χιλιαδού ο έκτακτος Βασιλικός επίτροπος και βοήθησε τους Μοναχούς να καταρτίσουν τον Μέγα Κώδικα, την Κατάσταση των κτημάτων των ανηκόντων στη Μονή, τον Κώδικα των «Καθημερουσίων εσόδων και εξόδων της Ιεράς Μονής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου της επιλεγόμενης Χιλιαδούς», τον Κώδικα σκευών της Μονής, την κατάσταση του προσωπικού της Μονής, την Κατάσταση καταγραφής Αγίων Λειψάνων - Ιερών χρυσών και αργυρών σκευών της Μονής, και την Κατασκευή καταγραφή των σκευών και των ζώων της Μονής. Το έτος 1838 απέθανε ο Μοναχός Ακάκιος και καταγράφεται η περιουσία του. Πρόκειται, μήπως για ιδιόρρυθμη, Μονή; Από Κατάσταση των αποδοθέντων φόρων κατά τα έτη 1836, 1837 και 1838 γίνεται φανερό ότι η Μονή Χιλιαδού έχει αρκετά εισοδήματα (αναφέρονται 5.000 κιλά καρύδα). Το έτος 1842 οι Μοναχοί της Μονής Χιλιαδούς υποβάλλουν έγγραφο (αριθμός Πρωτοκόλλου 16/4-8-1842), προς την Ιεράν Σύνοδον του Βασιλείου της Ελλάδος, με το οποίο ζητούν να τους δοθεί η περιουσία του διαλυμένου Μονοδρίου «επ ονόματι του Αγίου Νικολάου, επιλεγόμενου του Κουτουρλομετοχίου». Στο αίτημα των Μοναχών της Μονής Χιλιαδού έρχεται αρωγός η Ιερά Σύνοδος, πρόεδρος της οποίας είναι ο Ευβοίας Νεόφυτος, και απευθύνει έγγραφο (αριθμός Πρωτοκόλλου 11072/31-19-1842) «προς την επί την Εκκλησιαστικών κ.τλ. Β. Γραμματεία της Επικρατείας» με το εξής σκεπτικό: «Δια ταύτα αποδεχόμενη την αίτησιν ταύτην του συμβουλίου της μονής Χιλιαδούς γνωμοδοτεί, να προσηλωθή εις αυτήν το περί ου ο λόγος διαλελυμένον μονήδριον του Αγίου Νικολάου του Κουτουρλομετοχίου μετά των κτημάτων αυτού ως μετόχιον, επί υποχρεώσει να πληρώνη αύτη κατ' έτος εις το δημόσιον τον πολιτικόν και εκκλησιαστικόν φόρον κατά τας περί τούτου διατάξεις της Β. Κυβερνήσεως». Το έτος 1854 ο Ιάκωβος Ρ. Ραγκαβής σημειώνει: «Χιλιαδού μονή διατηρουμένη, μοναχοί 9». Το έτος 1861 κατά την επίσημη απογραφή, όπως μας τη διασώζει ο Ι. Δ. Σταματάκης, η Μονή Χιλιαδού έχει έξι Μοναχούς. Μειώνεται δηλαδή η δύναμη των Μοναχών. Να σημαίνει αυτή η μείωση της δύναμης των Μοναχών και την αρχή της παρακμής της Μονής Χιλιαδούς; Η παρακμή θα έρθει, αλλά προς το τέλος του 19ου αι. μ.Χ. Έτσι, στις 30-6-1920 η Μονή Χιλιαδού υπάγεται, ως Μετόχι, στην Μονή του Αγίου Νικολάου Ανω Βάθειας, και το 1965, ο Χρυσόστομος Θέμελης, επίσκοπος Θαυμακού, γράφει: «Χιλιαδούς (Κοιμήσεως της Θεοτόκου) εις τον Δήμον Διρφύων διαλελυμένη».

πηγή: messapia-news

Διοικητική Ιστορία Κοινότητας Στροπώνων

• Στις 28/12/1836 δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά η διοικητική διαίρεση της Εύβοιας και οι Στρόπωνες αποτέλεσαν έδρα του Δήμου Διρφύων.
• Το Νοέμβριο του 1840 καταργήθηκε ο Δήμος Διρφύων και το Χωρίο υπάχθηκε στο Δήμο Ληλαντίων.
• Στις 13/01/1875 ο Δήμος Ληλαντίων μετασχηματίστηκε στους Δήμους Ληλαντίων και Διρφύων και οι Στρόπωνες αποτέλεσαν ξανά έδρα του Δήμου Διρφύων.
• Στις 10/01/1876 οι Δήμοι Ληλαντίων και Διρφύων ενώθηκαν σε ένα Δήμο, το Δήμο Ληλαντίων και οι Στρόπωνες αποτέλεσαν έδρα του Δήμου Ληλαντίων.
• Στις 14/08/1882 ο Δήμος Ληλαντίων μετασχηματίστηκε πάλι στους Δήμους Ληλαντίων και Διρφύων και το Χωριό υπάχθηκε στο Δήμο Διρφύων.
• Στις 16/08/1912 όταν καταργήθηκε ο Δήμος Διρφύων το Χωριό ορίστηκε έδρα της κοινότητας Στροπώνων, ταυτόχρονα ο οικισμός Λάμαρι υπάχθηκε στην κοινότητα
• Στις 11/03/1919 ο οικισμός Λάμαρι αποσπάστηκε από την κοινότητα Στροπώνων και ορίστηκε έδρα της κοινότητας Λάμαρι.
• Στις 04/07/1925 ο οικισμός καταργήθηκε και συνενώθηκε με την κοινότητα Στροπώνων.
• Στις 06/07/1929 ο οικισμός Λάμαρι ξανά αποσπάστηκε από την κοινότητα και ορίστηκε ξανά έδρα της κοινότητας Λάμαρι.
• Στις 29/12/1933 ο οικισμός Λάμαρι ξανά καταργήθηκε και συνενώθηκε με την κοινότητα Στροπώνων.
• Στις 16/10/1940 η ονομασία του οικισμού Λάμαρι διορθώθηκε σε Λάμαρη.
• Στις 19/03/1961 αναγνωρίστηκε ο οικισμός Αγία Ειρήνη και υπάχθηκε στην κοινότητα Στροπώνων.
• Στις 05/04/1981 αναγνωρίστηκε ο οικισμός Παραλία Χιλιαδού και υπάχθηκε στην κοινότητα Στροπώνων.
• Στις 04/12/1997 η κοινότητα καταργήθηκε και υπάχθηκε στο Δήμο Διρφύων ως Δημοτικό Διαμέρισμα.

Υ.Γ: Τέλος αυτή τη στιγμή που μιλάμε το Χωριό Στρόπωνες αποτελεί Δημοτικό Διαμέρισμα του νέου πλέον Δήμου Μεσσαπίων- Διρφύων.

Μαρούσα η Στροπωνιάτισσα

ΜΑΡΟΥΣΑ Η ΣΤΡΟΠΩΝΙΑΤΙΣΣΑ

Το 1886 εκδόθηκε στην Αθήνα από τον Νικόλαο Αντωνόπουλο το μυθιστόρημα Μαρούσα η Στροπωνιάτισσα. Στον επίλογό του ο συγγραφέας αναφέρει ότι έγραψε το μυθιστόρημα από σημειώσεις που είχε κρατήσει Γάλλος περιηγητής ο οποίος έξι χρόνια μετά τα γεγονότα που περιγράφονται σταμάτησε στου Κοντοδεσπότη την βρύση ανάμεσα στα χωριά Στενή και Στρόπωνες, για να ξεκουραστεί. Σε μια στιγμή άκουσε μοιρολόγια, κοιτάζει και βλέπει έναν άνδρα και μια γυναίκα μπροστά σε δυο ξύλινους σταυρούς να θρηνούν. Φωνάζει τον διερμηνέα και μέσω αυτού ρωτάει γιατί κλαίνε. Ήταν δυο από τους ήρωες του μυθιστορήματος ο Τάσος και η Γιαννούλα, οι οποίοι του διηγήθηκαν με ζωηρότητα και ακρίβεια την ιστορία του Γιάννου και της Μαρούσας. Ο ξένος έμεινε εμβρόντητος. Έγραψε την ιστορία αλλά ατυχώς πνίγηκε σε κάποιο ταξίδι του «και έλαχεν, γράφει ο Αντωνόπουλος, ο κλήρος εις ημάς τους αδαείς να γράψωμεν αυτήν προς ζημίαν προφανώς των ηρώων μας». - Στο μυθιστόρημα αυτό, που αποτελείται από 132 σελίδες, ο Νικόλαος Αντωνόπουλος (σημειώνουμε περιληπτικότατα) αναφέρεται στο ειδύλλιον που αναπτύχθηκε κατά τις αρχές του 1821 του Στενιώτη νεαρού ποιμένα Γιάννου και της Στροπωνιάτισσας νεαρής Μαρούσας, στη βρύση του Κοντοδεσπότη ή Δεσπότη όπως λέγεται σήμερα που βρίσκεται μεταξύ των χωριών Στενής και Στροπώνων και το οποίον (ειδύλλιον) διέκοψε ο Μουράτ Εφέντης τον Απρίλη του 1821, όταν διερχόμενος από τη βρύση αυτή με τη συνοδεία του, διέταξε και έδεσαν το Γιάννο, τη δε Μαρούσα την άρπαξε και την έκλεισε στο χαρέμι του στη Χαλκίδα. Το γεγονός αυτό, όπλισε με μεγαλύτερο μίσος τον Γιάννο κατά του Μουράτ και όλων των Τούρκων και με συντρόφους τους Στενιώτες Μπαρμπαμήτρον, Τάσιον, Γιώργον, Σπύρον Γιαννούλαν και άλλους, μετέσχε κατά την διάρκεια της επαναστάσεως, σε αγώνες εναντίον του Μουράτ στην Εύβοια και αλλού. - Όταν το Σεπτέμβριο του 1825, η Μαρούσα, η οποία είχε παραφρονήσει, λόγω του εγκλεισμού της στο χαρέμι, είχε αφεθεί ελεύθερη, περιφερόταν στη Χαλκίδα και επιζητούσε να μεταβεί στου Κοντοδεσπότη τη βρύση, να συναντήσει το Γιάννο της. Συνοδός της στην πορεία αυτή προς τη βρύση ήταν ο ίδιος ο Γιάννος, ο οποίος παρά τους αγώνες που διεξήγαγε, δεν έπαυε να σκέπτεται την αγαπημένη του, ριψοκινδυνεύων για την Μαρούσα. Η Μαρούσα λόγω της παραφροσύνης της δεν τον αναγνώρισε. Και όταν πλέον έφτασαν στη βρύση, η Μαρούσα ανέκραξε. Γιάννο μου!! και τότε τον αναγνώρισε και ιαθείσα από την παραφροσύνη της αγκαλιάστηκαν. Αλλά αλίμονο, από τη μεγάλη συγκίνηση, εντός ολίγου η Μαρούσα έπεσε νεκρή στην αγκαλιά του Γιάννου και αυτός απ' την απελπισία του, έβγαλε το μαχαίρι του και ψιθυρίζων «Κοντά σου θάρθω Μαρούσα μου», το ενέπυξε στην καρδιά του.

Πηγή: evia-history

Μαρούσα η Στροπωνιάτισσα

Η ΜΑΡΟΥΣΑ Η ΣΤΡΟΠΩΝΙΑΤΙΣΣΑ ΚΑΙ Η ΕΥΒΟΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Η ΜΑΡΟΥΣΑ Η ΣΤΡΟΠΩΝΙΑΤΙΣΣΑ ΚΑΙ Η ΕΥΒΟΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Είμαι ώρες πολλές, σ' ένα μεγάλο αθηναϊκό βιβλιοπωλείο. Στέκω όρθιος και φυλλομετρώ αβέρτα «τας νέας εκδόσεις». Γέμισεν η Ελλάς συγγραφείς πάσης φύσεως... Αν πεις για λογοτέχνες και ποιητές υπερβαίνουν κατά πολύ τους αναγνώστες. Ανάμεσα σ' αυτούς και ημείς αυτοί... Και μέσα στην μονάκριβη και αδιατίμητη μοναξιά μας συνομιλούμε με κάποιον συνομήλικό μας, ή με τον ίδιο τον εαυτό μας. Κάνουμε και συστάσεις, άμα χρειαστεί, για πρόσωπα και κείμενα, παραπέμποντας κυρίως στο ομώνυμο βιβλίο του δασκάλου μας Γιώτα. Μι! Ιδία, όταν πρόκειται, για περί-πτώσεις Μεσοπολέμου. Αμα όμως πρόκειται για τα νυν τεκταινόμενα της Λογοτεχνίας μας, τότες δεν κρύβουμε την οδύνη μας και την απογοήτευσή μας. Και για να μη στεναχωρούμε τον εαυτό μας - σε ώρα αιχμής νέφους και κυκλοφορίας αποστασιοποιούμαστε. Δεν παίρνουμε θέση υπέρ ή κατά, ουδενός. Γιατί δεν θέλουμε, ειλικρινά, να διαψεύσουμε τις καλές μας προθέσεις, αφήνοντας ίχνη αποσάθρωσης στον αποκαρδιωμένο ποιητή. Και ευρισκόμενοι, σε μια τέτοια ψυχολογική κατάσταση, αναλογιζόμαστε πιο πολύ την Πνευματική ζωή της Επαρχίας, όπου και διαμένουμε, τον περισσότερο καιρό μας. Και ενώ ανά και δια-λογιζόμαστε όλα αυτά, νάσου ένας φίλος μας... με ένα έντυπο και σαν να ήθελε να το προσέξω... Το κοίταξα λοξά και διαπίστωσα πως ήτανε ο ... «Μαριάμπας» σε παλαιά έκδοση Παπαδογιάννη 1935 και με εικόνες Λ. Πολυκανδριώτη!!! - Ωραίο βιβλίο μου κάνει. Το καλύτερο του Μεσοπολέμου και στην πρώτη του τυπογραφική εμφάνιση ήμαν τυχερός, που το πέτυχα.... Εγώ δεν του λέγω, μήτε ναι, μήτε όχι. Είχα καταλάβει τις προθέσεις του. Ήταν ένας Φονταμελιστής φανατισμένος «θρησκευόμενος» τοπικιστής και «εθνικιστής» μαζί. Και πάντα όταν έβρισκε ευκαιρία με πείραζε περί τα λογοτεχνικά, ιδίως. Και ότι και αν του έλεγα, δεν με παρεξηγούσε άλλωστε ήξερα, πως δεν του ήμουνα αντιπαθητικός. Δεν του ήμουνα... γιατί χρειάζεται να έχει πολύ μεγάλο λογοτεχνικό ταλέντο, για να καταλήξεις στην αντιπάθεια και να σε απεχθάνονται όλοι. - Δεν μου μιλάς, μου κάνει δυσαρεστημένς, σε ό,τι σε ρώτησα... Μα θα σε κάνω, θέλεις δε θέλεις, να μου μιλήσεις θα σπάσω την απρεπή σιωπή... σου αν σου πω, πως: εάν εξαιρεθεί αυτός, τίποτα δεν έχετε από μυθιστόρημα στο «βοϊδονήσι» σας. - Έχουμε -είπα να πω- την «Μαρούσα την Στρωπονιάτισσα» του Αντωνόπουλου, αλλά συγκρατήθηκα. Το είπα από μέσα μου, για να μη γίνω... «γελοίος». Ύστερα συλλογίστηκα... Δεν ξέρω... έχει κάνει τίποτα εκείνος ο.... Παπαδήμας με το μυθιστόρημα; Αν όχι τότε σειρά έχει ο Πάνος... Σαμαράς ο εμπνευσμένος μυθιστοριογράφος της «Χιονοθύελλας» του «Διάσελου» και της «Νύχτας». Ελάσσων όμως κι αυτός και ... μιμητής του Σκαρίμπα... ούτε καν μαθητής. Εμεινε πάλι εν σιωπή, σκεπτόμενος και εκείνος με χλεύαζε με το βλέμμα του και με τον απάνθρωπο κυνισμό του.... Και εξακολουθούσε να μου λέγει με την πολυσήμαντη σιβυλλική γλώσσα της Σιωπής... «Υπάρχει ευβοϊκό μυθιστόρημα»; - Ναι του λέγω υπάρχει η «Λυσίκομη Εκάβη» του Λούλη. Χαμογέλασε ειρωνικότατα. Ότι ήξερε τα πάντα και τίποτα σαν τον Πουανκαρέ. Είχε χρηματίσει χρόνια πολλά ως κριτικός των βιβλίων στα εγκυρότερα λογοτεχνικά περιοδικά της πρωτεύουσας. Εντάξει μου κάνει ο... της οικογενείας των ασπουδάχτων κι αυτός... πάλι καλά... αλλά κι αυτός απολίθωμα, κατάλοιπο θλιβερό της γνωστής παραδοσιακής γραφής, της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Αλλο που πρόταξε, και νομιμοποίησε μου λέγει τα αυτοβιογραφικά του δεδομένα ο Λ. Τίποτ' άλλο δεν μπόρεσε να κάνει. Δεν αμφισβήτησε στα γραπτά του την λογική αλληλουχία, αγνόησε την υπερπραγματική αυτόματη γραφή αγνόησε την εσωτερική εστίαση και τις ανησυχίες της ψυχής και μόλις ξεπέρασε την ηθογραφία. Η συνομιλία σταμάτησεν εκεί... τα βάζεις είπα μέσα μου με τους επαϊοντες κακούς; Αυτοί μοιάζουν με τους πρώσους χαφιεδοεμιγκρέζες, που καθώς έλεγε ο Χάινε στο Μαρξ «είναι τόσο επικίνδυνοι, γιατί δεν πληρώνονται ποτέ, ενώ πάντα ελπίζουν να... πληρωθούν... για τη θέση, και μόνο άρνησης που παίρνουν... Πηγή: evia-history